یادگار بزرگمهر یا پندنامۀ بزرگمهر بختگان، اندرزنامه‌ای از بزرگمهر، وزیر دانای انوشیروان است که به زبان پهلوی است. در مقدمۀ کتاب، بزرگمهر به معرفی خود می‌پردازد و می‌گوید کتاب را به دستور انوشیروان تألیف کرده است. سپس به ارائۀ پندهایی در موضوعات مختلف از جمله بی‌دوامی گیتی، تشویق به کارهای نیک و ماندگاری نیک‌نامی، به‌صورت پرسش و پاسخ می‌پردازد. در میان این اندرزها، اصطلاحات دینی زرتشتی نیز دیده می‌شود و برخی اندرزها نیز جنبۀ اخلاقی دارند.
این اندرزنامه در دورۀ اسلامی از شهرت فراوانی برخوردار بوده به طوری که ترجمۀ بیشتر قسمت‌های آن در جاودان خرد به زبان عربی ترجمه شده است. این کتاب در مجموع حدود 263 پند دارد که با مقایسۀ پندهای بزرگمهر در شاهنامۀ فردوسی با این کتاب، می‌توان پی برد که این کتاب، یکی از منابع فردوسی بوده است.
کتاب یادگار بزرگمهر آوانگاری و ترجمۀ متن پهلوی به همراه واژه‌نامه است که توسط مهناز (دغدو) بصیری و عاطفه جنابی بر پایۀ آموزه‌های فریدون جنیدی نگاشته شده است. این کتاب در قطع وزیری، جلد شومیز و 133 صفحه توسط انتشارات بلخ در زمستان 1399 منتشر شد.
گزارش: نیره حسین‌زاده
