نیابد کسی چاره از چنگ مرگ

چو باد خزانست و ما همچو برگ

استاد «محمد اسماعیل مهربان» یکی از معماران سنتی و باسابقۀ ایرانی روز چهارشنبه 24 دی‌ماه 1399 درگذشت. استاد مهربان، از سال 1343 در آرامگاه فردوسی آغاز به کار کرد، سال‌ها در راه حفظ و مرمّت میراث فرهنگی و تعلیم هنر معماری کوشید، و در بازپیرایی، مرمّت و تعمیر آرامگاه‌های مفاخر فرهنگ و ادب نظیر آرامگاه خیام نیشابوری، آرامگاه عطار نیشابوری، آرامگاه بیهقی، آرامگاه ابن یمین فریومدی، آرامگاه ملاهادی سبزواری و برخی بناهای تاریخی خراسان حضور داشت. او با خوشرویی در کارگاه‌های میراث فرهنگی حضور داشت و شاگردانی لایق پرورش داد. آثار باستانی و میراث فرهنگی خراسان بارها نوازش دستان «مهربان» را، چون پدری مهربان به خود دیده است. او در پروژه‌های احیا و مرمّت بسیاری از آثار همچون حفاظت، مرمّت و بازسازی ارگ و کهندژ تابران توس، حصار و باروی تابران توس، بنای موسوم به هارونیه و دیگر اقدامات انجام شده در مجموعۀ آرامگاه فردوسی نقشی برجسته داشت.

همچنین سه‌شنبه 23 دی‌ماه نیز، «محمود کیانوش» پژوهشگر، نویسنده و شاعر کودکان نیز دار فانی را وداع گفت. او از پیشگامان شعرهای منثور آهنگین بود، همچنین از اعضای شورای کتاب کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود که شمار آثارش از 80 اثر فزون‌تر است، در کارنامۀ او سردبیری مجلات «صدف» و «سخن» و نویسندگی به دو زبان فارسی و انگلیسی نیز دیده می‌شود. از آثار او می‌توان به: شکوفۀ حیرت، قصیده‌ای برای همه، از خون سیاوش، از کیکاووس تا کیخسرو (بازنویسی سه داستان سهراب، سیاوش و فرود از شاهنامۀ فردوسی)، ای آفتاب ایران و نامه‌ای از لندن اشاره کرد.

روحشان شاد، یادشان گرامی باد.

گزارش: نیره حسین‌زاده